In het gesprek met B. (12 jaar) komt veel verdriet naar boven. "Ik heb intense hoofdpijn en kan mij niet concentreren op school." B. is heel matuur en kan zijn gevoel vrij goed uitdrukken voor zijn leeftijd. Hij behaalt sinds kort slechte resultaten op school want tijdens toetsen en examens klapt hij dicht. Hij is kwaad op zichzelf en heeft angst dat zijn ouders en zijn leerkrachten heel ontgoocheld zijn in zijn slecht presteren. Zijn hoofdpijn is zo erg dat hij er zelfs braakneigingen van heeft. Daarnaast ziet hij er ook heel moe uit. Hij snapt totaal niet waarom hij bij toetsen ineens zo dichtklapt. Zijn ouders kunnen er ook niet bij en willen snel de oorzaak vinden zodat het probleem opgelost kan worden.
Tijdens het gesprek volg ik mijn intuïtie en stel ik B. wat vragen.
- Ben jij gevoelig voor geluiden, geuren, fel licht, felle kleuren ?
- Ben je soms heel moe na gesprekken met mensen terwijl je je voor het gesprek net blij voelde ?
- Heb je veel slaap nodig want anders kan je niet goed functioneren?
- Merk je snel details op ?
- enz...
Hij kijkt me vragend aan, reageert verbauwereerd op al mijn stormvloed aan korte vraagjes en wil weten waar het gesprek naar toe gaat, maar beaamt een heel deel van mijn vermoeden.
Heb jij al eens gehoord van HSP of hooggevoeligheid ? B. schudt het hoofd. Nee. Maar hij blijft aandachtig en wacht op het vervolg van het gesprek. Als ik hem vertel dat ik het vermoeden heb dat hij hooggevoelig is omdat hij veel kenmerken ervan vertoont, (ook andere die ik hier niet neerpen) lijken zijn ogen letterlijk en figuurlijk open te gaan. Een beetje zoals je bij een dokter eindelijk de diagnose krijgt van een bundeling van symptomen die je toch wat ongerust maakten. Niet het gevoel dat je een label opgeplakt krijgt, maar dat je ineens klaarheid krijgt in wat er gaande is en dat hierdoor de opluchting volgt.
Ik ga verder en stel hem gerust : "jouw hooggevoeligheid zie jij nu misschien een beetje als last, maar het is ook een rijkdom." vertel ik hem. Als je gevoelig bent beleef je de dingen intens maar dat wil ook zeggen dat je intense vreugde kent en intens kan genieten van creatief bezig zijn of ook van de natuur. Hooggevoelige mensen zijn vaak diepzinnige mensen.
Ik zie dat zijn blik stilletjes aan zachter wordt. Hij vertelt dat hij kan genieten van mountainbikeroutes in de natuur en van wandelingen met de hond. Zijn ogen gaan letterlijk en figuurlijk open. Ik moet zelfs een beetje lachen als hij vertelt dat hij heel graag in de bomen klimt. Dat doet hij normaal bij zijn grootouders maar nu, tijdens de coronaperiode is dat niet mogelijk. "Hooggevoelige mensen laden hun batterijtjes goed op als ze in de natuur zijn, of kunnen ook genieten van rustmomenten in hun eentje om terug op te laden" vertel ik hem.
Hij is op een leeftijd dat hij zoekende is naar zichzelf en is wel blij dat hij zichzelf mag gaan ontdekken en ook leren aanvaarden, maar dat gaat niet zonder slag of stoot... Het leren omgaan met zijn gevoeligheid vraagt tijd. Want dat is wat ik hem ook bijbreng. "Denk niet dat je in 1-2-3 ontspannen wordt door eventjes een relaxatie-oefening te doen. Door geregeld te oefenen zal je wel resultaat bereiken, maar niet van het éne moment op het andere. Geef jezelf de tijd om te oefenen in stressbeheersing en te groeien. Zorg daarbij voor voldoende rust. Piekeren helpt niet. Heb vertrouwen in je mooie ziel"
We leven in een stressvolle tijd met veel opgefokte emoties die precies als elektriciteit in de lucht hangen. Natuurlijk dat gevoelige mensen snel leeglopen, hun zenuwstelsel is dan ook iets gevoeliger dan dat van een doorsnee mens en is in deze tijden sneller overprikkeld ook... Het vraagt tijd om alles wat binnenkomt goed te beheren en te filteren, zeg maar. Stilstaan bij de vraag : "Wat is nu precies mijn deel stress en waar pik ik de stress van anderen op, waardoor het mij soms bezwaart ?" is een goede oefening in voelen van wat er in je lichaam gebeurt.
We leven in een tijd waarbij je na 5 minuten een dampende lasagne kan eten uit de microgolfoven. Veel oefenen in het hebben van geduld hoeven we niet te doen. Daarom zetten we onszelf soms zooo onder druk. We denken dat allès snel moet gaan. Maar een mens is een stukje natuur... geen robotje... En snel-snel werken, werkt soms meer dan averechts.
Ik hoor je nu denken : "En ? Wat geeft de hele uitleg nu te maken met zijn slechte schoolprestaties ?" Wel, je zou het zo kunnen vergelijken : B. heeft net als veel hooggevoelige mensen 'voelsprieten' of 'antennes' waarmee hij spanning en stress opvangt (zoals van anderen om zich heen tijdens toetsen.)
Naast de stress die in hem leeft, komt dus een extra lading binnen, waardoor het allemaal soms veel wordt. Hierdoor klap je soms dicht of krijg je klachten.
Als je perfectionnistisch bent (een valkuil van veel hooggevoelige mensen die vaak veel details opmerken) dan kan dit resulteren in ontgoocheling, angst, en ja... ook faalangst.
Maar als we samen de nieuwe inzichten kunnen integreren en een tijdje blijven oefenen hoe te leren ontspannen, dan zal B. snel op de rails zijn en meer ontspannen kunnen functioneren. Ik heb 20 jaar ervaring met jongeren en met onderwijs waardoor ik hen snel aanvoel en en snel kan schakelen. Ik duim alvast voor hem, vanaf de zijlijn.